Impressie van onze oktoberfietsreis in Portugal. Een nieuwe fietsreis van Eye4Cycling. Dus kwamen we weer veel bekenden tegen. Mensen waar we eerder gezamenlijke vakanties mee hadden.
De reis voerde ons door Alentejo, een minder door toeristen ontdekt gebied. Ten oosten van Lissabon. De reis begon, na een lange bus transfer, in Vila Viçosa, tegen de Spaanse grens aan. We sliepen op vier plaatsen (Estremoz, Arraiolos en Evora). Dat leverde drie etappes en drie rondritten op.
Helaas was de regen regelmatig spelbreker en reden om routes te veranderen, te verkorten of zelfs te laten vervallen. Jammer, maar begrijpelijk. Klein voordeel was dat we wat minder onverharde wegen op gingen omdat die soms bijna onneembaar waren geworden.
Het glooiende landschap is niet opzienbarend of indrukwekkend. Wel liefelijk en vooral rustig. Het meest bijzonder waren de velden met kurkeiken. Leuke witte dorpjes onderweg. Bij de slaapplaatsen liggen oude burchten op de heuvel, op gezichtsafstand van elkaar. Dat was in de conflictrijke middeleeuwen strategisch handig.
In het najaar zijn, zeker in de kleine dorpjes, weinig cafés of kruideniers (vaak in die combinatie). Maar ze gingen graag open voor vijftien fietsers die koffie en wat lekkers wilden. Zo werd ik getuige van een gesprek op een dorpsplein dat langer duurde dan onze tussenstop.
Evora is zeker een interessante stad, die een rijke geschiedenis toont. Gesticht door Romeinen, lang deel van het Moorse rijk. De invloeden daarvan kun je terugzien in de smalle en bochtige steegjes. De zes kilometer middeleeuwse stadsmuur omringt nog steeds de oude stad. Universiteitsstad waar we getuige waren van weinig zachtzinnige ontgroeningen. En bijzonder is het zestiende-eeuwse aquaduct.
De reis eindigde in Lissabon. Waar we weer veel rondliepen om oude herinneringen terug te zien en nieuwe indrukken op te maken. De plattelandsmarkt nodigde uit tot fotograferen. In een groot warenhuis kwam ik een collega van het Rotterdamse Verhalenhuis tegen. Was nooit gebeurd als ik niet een onderbroek te weinig had meegenomen.
Met plezier maakte ik foto’s van bijzondere deurknoppen en van mooie klassieke muziektenten. Molens, die heb ik niet gezien.
Onderweg smulden wij van de Portugese zoete lekkernijen. Zo klein dat we het soms konden rechtvaardigen een tweede nemen. De keuken bekoorde mij minder. Plattelandskeukens zijn vaak, ook wel begrijpelijk, nogal vet en weinig gevarieerd. Hoort er ook bij.
Dus, jammer van het najaarsweer, had liever nog wat meer kilometers gemaakt. Maar bleef een leuke nieuwe ontmoeting met Portugal en met oude bekenden. Daarin kwam ik mezelf ook wel weer tegen. Ik heb mijn hele leven met groepen mensen gewerkt, maar heb ook grote behoefte aan rust, stilte en eenzaamheid. Als dat niet lukt, begint de groep op me te drukken. Ligt aan mij, niet aan de anderen. Maar een groep senioren, waarin doof wordende mensen zichzelf graag horen praten, werd zo oorverdovend dat ik soms met mijn vingers in mijn oren zat, tijdens de maaltijden. In cafés en restaurants zijn de muren, vloeren en plafonds hard, tapijten en gordijnen zijn er eigenlijk niet en dan gaan al die stemmen kaatsen en galmen. Dus was ik niet altijd even sociaal.
Van de lekkernijen die we importeerden hebben we al genoten, of zullen dat nog doen.
