Eigenlijk hadden we een tiental dagen in agenda gereserveerd voor een meerdaagse trektocht. Maar de – steeds gebruikelijke – juli-moesson stak daar een stokje doorheen.
Het plan was om de Limesroute (de route langs de oude grens van het Romeinse Rijk) in Katwijk op te pakken en dan te zien hoe ver we in Duitsland zouden komen.
We spraken af dat we, afhankelijk van de weersvoorspellingen, wel met een of meer dagtrips het Nederlandse deel zouden beginnen.
Dat durfden we zaterdag aan. Een keer moesten we in Leiden een tijdje schuilen, soms hadden we de regenjasjes aan, maar eigenlijk kwam het neer op wat verdwaalde druppels uit een zware wolk.
Dus van Katwijk zelfs tot Utrecht gefietst. De voorspelling voor de zondag was wat beter geworden, dus lukte het tweede deel ook zonder nat pak. Nog even doorgefietst om bij mijn favoriete Griek in Arnhem lekker te eten.
Maandag was het echt niet goed en dinsdag leek slecht. Maar bij het ontwaken was het weerbericht al weer wat beter. Dus namen we opnieuw de gok. Van Arnhem naar Kekerdom, in het gebied waar de Zeearend dit jaar nestelde. Daar lieten we route voor wat het was.
Geen zin om in Ooijpolder, die we goed kennen, tegen de westelijke wind in te moeten knokken. We wenden het stuur in en hoopten in Duitsland ergens een Pflaumenkuchen te vinden. Dat lukte helaas niet. In Didam op de boemel en naar huis. Best tevreden. En genoten van de stilte, het kleine aantal medefietsers en de mooie wolkenpartijen. Wat sfeerbeelden.
Dat we onderweg van een zelfbedieningstrekpontje (zo eentje waar je aan een rad moet draaien om de pont naar de overkant te krijgen) – waar ik zo nodig toch op moest – ‘gered’ moesten worden door een wandelpaar omdat het pontje bij de lage waterstand door de modder de overkant niet meer kon bereiken. Dat vertel ik verder niet.
