Wij reisden naar Mörbisch am See, een Oostenrijksdorpje aan de Neusiedler See om een paar dagen samen te zijn met onze Slowaakse ‘familie’. En daar om heen wat dagen in Oostenrijk te fietsen. Om tenslotte met (veel) treinen thuis te komen. Dat deden we met gemengde gevoelens. Ziektes werden spelbreker. De kleine meid als eerste, vervolgens ben ik in jaren niet zo snotverkouden geweest. Ondertussen werd Sophie ook verkouden, en bleek weer thuis zelfs positief op corona te testen. Of dat niet genoeg was werd ik, tijdens de twee laatste dagen, aangevallen door een hyperactieve vlo. Omdat ik super allergisch reageer op insectenbeten en dan de jeuk slecht weet te weerstaan, bleven de sporen nog even zichtbaar.
Staat tegenover dat we onze ‘familie’ weer zagen en weer mooie fietstochten maakten.
Familie
Na de opening van het IJzeren Gordijn ben ik zo’n dertig keer naar Midden- en Oost-Europa getrokken om Groene partijen en bewegingen te ondersteunen. Zo gaf ik drie cursussen aan Strana Zelenӯch, de Slowaakse Groene Partij.
Daar ontmoette ik E, een nog verlegen meisje, meegenomen door haar ouders. Ik nodigde haar uit om een keer bij ons te komen logeren. Dat gebeurde een paar jaar later. Met haar ondertussen gescheiden moeder. Langzamerhand werden wij steeds belangrijker voor haar en zij voor ons. Zo werden wij haar ‘Dutch Parents’. Wij waren bij haar afstuderen als architect in Bratislava en haar huwelijk in Stockholm. In 2024 ontmoetten wij de hun tweejarige (geadopteerde) dochter. Zo werden we ook ‘opa’ en ‘oma’.
Toen spraken we af om gezamenlijk een paar dagen in een huisje aan de Neusiedler See door te brengen. Een Oostenrijks meer op een uurtje rijden van Bratislava.
De bedoeling was om samen op te trekken, wat kleine fietstochtjes te maken en andere leuke dingen te doen. Maar de kleine meid was hangerig en ziek, en kon niet slapen in een vreemd bed. Dus werd er heen en weer gereden naar huis zodat ze in het eigen bed kon slapen. We braken ons verblijf een dag eerder op, fietsten naar Hainburg am Donau, dichter bij Bratislava. Die avond konden we zo in hotel (ooit klooster), nog wat uurtjes bijpraten.
Sopron
Wel hebben we met ons vijven een bezoek gebracht aan Sopron. Een stad die, nadat in de Eerste Wereldoorlog Doppelmonarchie uiteenviel, na een volksreferendum Hongaars werd. Sopron heeft een lange geschiedenis en een mooi oud barok stadscentrum. Gedeeltelijk nog omringd door Middeleeuwse muren. We liepen er een middag rond. De moeite waard voor een stop wanneer je in de buurt bent.
Dan is het zeker een aanrader om ook de plek te bezoeken waar het ijzeren gordijn, tijdens een Pan-Europese picknick (een vredesdemonstratie), voor de eerste keer werd doorgeknipt. Ik werd er in ieder geval weer stil van.
Treinen
Voor de heenreis hadden we een (nieuwe) nachttrein naar Wenen geboekt. Eerder deden we dat, voor een wat duurder kaartje, prettig in een ‘luxe’ tweepersoonshut. De terugreis lieten we bewust open om in vrijheid te kunnen beslissen over het moment. Zo hebben we in Duitsland vaker vakanties beëindigd en dus we wisten dat zo’n reis met wel veel overstappen wel twee dagen kon kosten.
In die nieuwe nachttrein kregen we onze eigen soort slaapbuis. Wel konden we elkaar nog zien door een luikje.
Op de ochtend in Melk was het vooruitzicht een dag nat fietsen. Dus besloten we de terugreis te beginnen. En kregen we te maken met de wet van Murphy (wat fout kan gaan, gaat fout) en die van het behoud van ellende. Dat lag ook aan onszelf. Iedereen kent de ervaring van uit de ene rij stappen naar een andere die sneller gaat. Zoals politici en trainers zeggen we dus, dat we achteraf gezien beter andere besluiten genomen hadden. Maar met de kennis van toen…
In Oostenrijk zijn de kleinere stations alleen voorzien van automaten. En wij wisten niet dat er meer treinmaatschappijen door elkaar heen reden.
Dus, we wilden Linz. Dat kon het beste met overstappen in Amstetten. Een kaartje voor die hele rit kreeg ik niet van de automaat. Wel twee fietskaartjes. Ik ging ervan uit, dat die, net zoals in Nederland, voor de hele dag geldig zouden blijven. In Amstetten, met een kapotte lift, gaf de automaat alleen kaartjes waarmee we drie kwartier moesten wachten op een tochtig perron. Tot onze verrassing reed er na een kwartiertje een trein naar Linz binnen. Daar stapten we dus in. Die bleek echter van een private onderneming te zijn. Dus kochten we nieuwe kaartjes. De conducteur matste ons: de fietsen mochten we gratis meenemen.
In Linz bleek bij de informatie dat er zelfs een ICE-verbinding naar Nederland mogelijk was. Maar de prijs schok ons af. Wij namen kaartjes naar de Duitse grensstad Passau, zodat we verder konden reizen met de Deutsche Bahn. Een overnachting in dat stadje Passau leek ons geen straf. De informatiemevrouw daar zei er mogelijk de volgende dag ICE-reis zou kunnen. Maar zij vond het zelf wel schreeuwend duur. Omdat er vanaf het Hauptbahnhof in München meer treinen vertrekken, reisden we door meer. Met het plan de volgende dag naar Düsseldorf te reizen, en vandaar in een dagje naar Nederland terug te fietsen. Sophie koos de volgende ochtend toch voor het gemak van een overstap met die dure ICE-kaarten. Die hebben een paar fietsplaatsen, die zomers al maanden tevoren gereserveerd zijn. Maar er was plaats en het leekgoed te gaan. Tot dat…de vertraging van de trein steeds verder opliep en de overstap in Wolfsburg heel twijfelachtig werd. Gelukkig haalde de trein tijd in en kwam de volgende te laat binnen. In Düsseldorf geslapen in een hotel, dat we kenden, maar ondertussen wel minstens een ster verloren had. En ik kon, en dat is slecht voor mijn ego, die ontzettend leuke Italiaan niet meer vinden.
Goed, we fietsten in twee dagen via Venlo naar Eindhoven. En waren eenmaal thuisgekomen, gebutst en verkouden gelukkig dat we er niet nog een nachtje aan hadden vastgeknoopt.
Fietsen
We fietsen dus van Wenen in drie dagen naar Mörbisch. Leuke tochten door een rustig landschap. Wenen uitkomen was wel even zoeken, maar daarna veel fietspaden en rustige wegen. En we maakten een kort tochtje langs het meer. Van Mörbisch naar Hainburg moesten we behoorlijk klimmen om uit het dal te komen. Een hele druiligere dag naar Wenen langs de Donau, door een verlaten landschap over rivierdijken.
Halverwege een fietscafé, dat we eerder hadden aangedaan. En in Wenen een apotheek en een echt lekkere Griek gevonden.
De fietsroute voerde ons langs een fietspad, zonder verkeersoverlast, direct aan de Donau de stad uit. We zagen, op afstand, de vuilverbranding van Wenen, ontworpen door de architect Hundertwasser. In het eerste stuk is de Donau nogal gekanaliseerd en het landschap niet aantrekkelijk. Dat werd het later wel.
Tijdens de laatste twee fietsdagen kwamen we in Duitsland en Nederland nog wat mooie plekjes tegen.
Eten
Ik ben geen grote liefhebber van de Duitse en Oostenrijkse keuken. De keuze aan schnitzels is groot. En de Palatschinken (flensjes) kunnen niet op tegen onze pannenkoeken. Maar ze maken wel lekkere seizoen gerechten. Zoals Kürbissuppe.
Verzamelingen
Aan de Neusieldersee scoorde ik in Poldersdorf am See de grootste van de twee nog Oostenrijkse windmolens, een vuurtoren, een fietsersbeeld en een eerbetoon aan Joop Zoetemelk.
