Met een stevige westenwind in de rug durfden we, hoewel nog steeds koud, die kleine 70 kilometer naar Enschede wel aan. Voor mij altijd de mogelijkheid om oude vertrouwde plekjes uit de Twente-Milieu-tijd weer te zien. En het voordeel van opstappen op het beginstation. Het ging zo goed dat ik een heel klein ommetje voorstelde naar een restaurant bij een oude Watermolen. Waar ik door de ondernemingsraad ooit verwend werd op een afscheidsdiner.
Appeltaart is een kunstwerk. Mooi opgemaakt op een leisteen, bestrooid met poedersuiker. Goed gebakken, goed gevuld. Gewoon heel lekker. Een negen.
Het restaurant is sinds een paar jaar met een nieuwe eigenaar ook een klein hotel. Dus, staat op het lijstje voor een slaappartijtje.