In mijn eindscriptie onderzoek ik de volgende hypotheses (in het taalgebruik dat paste bij zo’n serieus onderwerp).
1.
De sociaal-democratie ziet de ontwikkeling van medezeggenschap voor werknemers binnen de eigen onderneming en over de voorwaarden waaronder arbeid wordt verricht niet als een autonome machtsstrategie om tot maatschappelijke verandering te komen.
Daarvoor zijn de volgende oorzaken te noemen:
- het centralisme
- het legalisme
- de benadrukking van het algemeen belang
- inschatting van machtsverhoudingen
- pedagogische mensvisie
- prioriteitsstelling bij voortbestaan en ontwikkeling van organisaties boven individuele vrijheid.
2.
Voor zover de sociaal-democratie medezeggenschap als een belangrijk instrument ziet, is dat ter realisering van haar normen en waarden en als pedagogisch instrument.
3.
Medezeggenschap kan als veranderingsstrategie voor de sociaal-democratie pas belangrijk worden als andere strategieën (nationalisatie, socialisatie, economische crisisbeheersing, publiekrechtelijke bedrijfsorganisatie, hervorming ondernemingsstructuur) niet gewerkt blijken te hebben en een andere strategie niet meer voorhanden is.
4.
De sociaal-democratie is niet in staat de eigen ambivalenties op te lossen. Terwijl medezeggenschap gezien wordt als een dynamische ontwikkeling, als een leerproces, wordt steeds gezocht naar formele regelingen om medezeggenschap vast te leggen.
Dat doe ik door een onderzoekmodel te ontwikkelen waaraan ik een zestal belangrijke beleidsrapporten van de sociaal-democratie toets.
Later zag ik dat mijn scriptie zelfs bewaard wordt in het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis (IISG). Holdings: De medezeggenschapsideologie van SDAP en PvdA (1920 – 1974) (iisg.amsterdam)
