Samen met vriend en concullega, Wim Schul, publiceerde ik eerder een aantal bijdragen aan de discussie over een ingrijpende wijziging van de bestaande Wet op de Ondernemingsraden in een nieuwe Wet Medezeggenschap Werknemers (2006 – 2007). Wij behoorden, binnen het medezeggenschapswereldje, tot degenen die dat streven wel wilden ondersteunen.
Het wetsvoorstel verdween, onder grote druk, van tafel en wij bleven achter met een ontevreden gevoel over de geringe bereidheid om meer fundamentele vragen te onderzoeken. Zo kwam het idee om een Queeste te starten; een zoektocht naar de antwoorden op de wezenlijke vraagstukken in de ontwikkeling van de medezeggenschap.
De toenmalige hoofdredacteur van OR Informatie, Marion Winnink, gaf ons de ruimte voor een serie van tien artikelen. Een van ons was steeds de redacteur, de ander dacht en sprak mee. Wim maakte de Energizers (een verkwikkende korte oefening), dat had ik niet gekund.
Echte antwoorden vonden we niet, maar dat maakte de reis niet minder interessant. In dit laatste deel kijken we terug en horen de mening van een bijzondere deskundige.
Het was voor een medezeggenschapsvakblad een ongebruikelijke aanpak, die alleen kon omdat Marion er achter stond. Ondanks alle schampere opmerkingen die zij kreeg van andere auteurs. Die vonden het niet serieus en ook zonde van de pagina’s. Die hadden beter gevuld kunnen worden met het zoveelste ‘how to do’-artikel of juridisch betoog van een medezeggenschapsprofessioneel. Artikelen die door auteurs ook geschreven worden als eigen marketinginstrument. Voor ons werkte dat niet. We kregen er geen nieuwe opdrachten door en zelfs geen echte reacties. Blijkbaar waren we te ver buiten het medezeggenschapsdiscours (de discussie binnen een bepaalde groep) getreden. Dat kon ons niet deren, wij waren op weg naar een andere actieve invulling van ons leven.
Achteraf gezien vind ik het wel jammer dat we niet geprobeerd hebben er een boekpublicatie van te maken. Nu werden de delen beperkt door het aantal beschikbare pagina’s terwijl er meer over te verhalen is. Zie verder link voor de hele queeste.
Om onze zoektocht af te ronden gingen wij naar het bekende cursushotel Westduin in Koudekerke. De populariteit van dat hotel was voor een belangrijk gedeelte te danken aan de barman, Wibo de Vries, die goed in staat was om het gezelschap te onderhouden met zijn enorme reservoir aan grappen en moppen. Maar ook wist wanneer hij op de achtergrond moest blijven. Een keer zag ik hem met de mond vol tanden staan. Ik was daar met een cursusgroep met een vrouwen die niet op hun mondje waren gevallen. Toen ze een tijdje de moppen op en over het randje hadden aangehoord, vroegen zij Wibo of hij het verschil wist tussen een positief, negatief en een fake-orgasme. Toen hij dat niet wist, wilde ze hem dat wel uitleggen. Achtereenvolgens ‘Ja, Ja, Ja’; ‘Nee, Nee, Nee’ en ‘Oh Wibo, Wibo, Wibo’.
