In het tweede semester van het collegejaar 1975/76 nam ik, in het kader van mijn kandidaatsbijvak sociologie, deel aan een werkgroep Arbeid. Als afronding daarvan moest werkstuk worden ingeleverd. Met een mede-studente, die ik vanuit mijn Haagse kringen al persoonlijk kende, sprak ik af dat samen te schrijven. Onze eerste opzet bleek snel te pretentieus. De uitvoering bleef ook lang liggen. Ontwikkelingen in onze privé-situaties en andere activiteiten waren daar reden voor.
Pas eind 1978 pakten wij de draad weer op. We schroefden onze pretenties terug tot het schetsen van de historische ontwikkelingen rond medezeggenschap, het inventariseren van relevant en actueel sociologisch materiaal en het bestuderen van een aantal medezeggenschapsconflicten. Om zo algemenere conclusies te trekken over het functioneren van de medezeggenschapsvormen.
Het beperken van de stof bleef moeilijk en zo groeide het werkstuk, van de oorspronkelijk bedoelde 10 à 12 pagina’s, uit tot een veel omvangrijker werkstuk. We wilden, ondanks steeds dringender tijdsdruk, ons niet beperken tot alleen grove hoofdlijnen. Daar verwachtten we te weinig voldoening van. En zo werd een als afsluitend paper bedoelde werkstuk een serieuze ‘scriptie’.
Onder hoge druk en met stoom rondden we het af. Voor ons eigen gevoel kwamen we zo onvoldoende toe aan het trekken van conclusies. We raakten ook gevangen in de aan medezeggenschap klevende ambivalentie: de keuze tussen medeverantwoordelijkheid dragen en het democratiseringsstreven.
We sloten onze inleiding af met
“… wat ons het meest getroffen heeft tijdens het werken aan dit werkstuk dan is het dat ondernemingsraadsleden hun ondankbare werk moeten doen in een sfeer van machteloosheid, van gebrek aan steun en bescherming, verscheurd tussen achterban, vakbond en ondernemingsleiding.”
