In Kandelaar, een Rotterdams buurtschap aan de Schie, was al lang een plek waar je, als het open was, een kopje koffie met versnapering kon kopen. Ooit een wat veredelde schuur staat er nu een moderne brasserie. Met Haagse, zelfs Scheveningse roods, zag ik in een bespreking. Op een warme dag op driekwart van een mooi groen rondje, wilden we even stoppen.

En dus met appeltaart. Waarbij me toch een beetje onbestemd gevoel blijft hangen. De punt ziet er prima uit. Ligt een lekker kruimelige deksel op. Stukken appel zijn lekker beetgaar. Maar. De punt werd opgewarmd geserveerd. Daar ben ik niet zo van. Op de bodem lag een zacht substantie, waarvan ik niet kon bepalen of het ongebakken deeg was of dat het een soort bakkersroom. Denk het laatste. Het leverde een ‘zware’ taart op. Ik maak er toch een zevenenhalf van.