Op 5 maart 2018 wordt in De Meerpaal in Dronten door oud-leden uit de eerste PPR-periode, gememoriseerd dat vijftig jaar geleden, op diezelfde plek, de Politieke Partij Radikalen werd opgericht. Aanleiding om een beetje in mijn geheugen te dwalen en hier en daar een boek op te slaan.
Zo vond ik in het Jaarboek 1982 van het Documentatiecentrum Nederlandse Politieke Partijen op bladzijde 34 de volgende tekst over het najaarscongres op 19 en 20 november 1982, waar de wonden gelikt moesten worden van een onverwacht verlies van de derde Kamerzetel in de voorafgaande verkiezingen, de volgende tekst:
“Het najaarscongres restte daarom slechts de verkiezing van acht nieuwe partijbestuursleden, waaronder de vice-voorzitter. Met de kleinst mogelijke meerderheid werd Jaap de Jong, voorstander van een nauwer samenwerkingsverband tussen PPR, PSP, CPN, tot vice-voorzitter gekozen. Volgens sommige congresgangers kon men deze verkiezing beschouwen als voorzet op de discussie over linkse samenwerking in het voorjaar van ’83.“
Die meerderheid kon inderdaad niet kleiner. Om gekozen te kunnen worden verklaard moest de kandidaat meer dan 50% van de geldige stemmen hebben verzameld. Er was een oneven aantal stemmers en ik eindigde op een halve stem meer dan die 50%. Als ik mij had gehouden aan de sportieve regel dat je niet op jezelf maar op een ander stemt, dan was ik dus niet verkozen geweest. Dat gold natuurlijk net zo hard voor elke andere stem.
Het was de start van het leukste jaar in het partijbestuur ooit, met Wim de Boer als voorzitter; en met mijn goede vriend Rouke Broersma en andere leuke vrouwen en mannen. De tegenpolen Jack Verduyn Lunel en Ad Melkert waren ook nog van de partij. Later, op verschillende momenten, stapten zij over naar de PvdA.
Het jaar waarin we leiding gaven aan een discussie over drie mogelijke strategie-scenario’s: Blauw (we blijven de PPR); Groen (we veranderen naar een milieupartij) en Rood (we gaan intensief samenwerken/fuseren met PSP en CPN). Die drie richtingen waren in het partijbestuur op dat moment nog vertegenwoordigd, en bleven met elkaar in gesprek.
Leuke PPR-reünie. Veel oude bekenden. Soms wel diep moeten graven in het geheugen De een herken je onmiddellijk, de ander moet helpen. Maar dat sommige mensen zeggen dat ik veranderd ben, dat gaat er niet in.
Er buitelen allerlei herinneringen om voorrang door het hoofd. Daar kwamen er nog heel wat bij, vooral door herinneringen van anderen te horen. Mogelijk wordt het een aansporing om dat oude archief nu eindelijk eens te ordenen en aan ‘memoires’ te beginnen
