Bij de afscheidsborrel met het personeel van het Museum Arnhem vertelde ik iets over mijzelf. Hoe ik in leven gevormd werd door ’toevallige’ ontmoetingen met ‘gewone’ mensen.
Kom uit een sociaal-democratisch, humanistisch, pacifistisch en geheelonthoudersachtergrond. Moralistischer kan bijna niet. Er zat ook iets elitairs in: je wist het beter dan anderen, eigenlijk wist je ook wat beter was voor anderen.
Door contacten met gewone mensen heb ik dat afgeleerd.
De tubaspeler van de socialistische harmonie Voorwaarts waar mijn vader voorzitter van was. Had, met geluk, als jood de oorlog overleefd. Was analfabeet, maar kon wel muziek lezen. Als klein jongetje zat ik aan tafel als zijn vrouw hem Het Vrije Volk voorlas. Zijn wijsheid en dat hij altijd aandacht had voor dat kleine jongetje, kan ik mij herinneren.
En in de tijd dat ik niet wist wat ik met mijn leven wilde en van tijd tot tijd moest werken, kwam ik weer bijzondere mensen tegen.
De collega postbode die elke zondag in de kerk les gaf en het gesprek aanging over zijn geloof, zonder het ooit op te dringen.
De collega straatveger, die tijdens de Indische Acties gedeserteerd was, getrouwd met een Javaanse vrouw, eindelijk terug mocht naar Nederland, maar nooit meer kon werken op zijn eigen niveau. Het accepteren van de principiële keuze voor het eigen leven, zonder daar ooit rancuneus van te worden.
De oude voorman bij de reiniging die zijn lidmaatschap van de CPN geheim moest houden op straffe van ontslag. Maar vol begrip de jonge opstandige generatie verdedigde.
Zij leerden mij dat wijsheid belangrijker is dan kennis en positie. Zij inspireerden mij om mijn activiteiten niet te richten op een eigen carrière, maar om de dingen te doen die ik belangrijk vind.
Ik heb dus iets met ‘gewone’ mensen. En daarom wil ik een bericht voor lezen dat ik vorige week op Facebook plaatste.
“Vanmiddag werd er hard op mijn open deur geklopt. Kwam Henk binnen, onze manus van alles bij de technische dienst. Man met zijn hart op zijn tong. Dus van mijn hart. Op bijeenkomsten voor personeel komt hij nooit. Dus wilde hij als afscheid al vast een hand geven. Had een doosje sigaren voor me gekocht. Beetje onzeker of hij de goede had gekocht. Had om advies gevraagd. Helemaal goed. Mijn merk. Doet me meer dan de toespraken volgende week. Dit moment hou ik bij me.”
