Koud binnen op Maaike’s afscheidsreceptie werd ik streng toegesproken op mijn ontbrekende bijdrage aan het fraaie vriendenboek. De uitnodiging was mij geheel ontgaan. Ik kreeg een dikke week verlenging om alsnog een bijdrage te leveren over een gebouw dat mij emoties schenkt.
In welke stad dat gebouw staat, was geen punt om bij stil te staan. Ondanks alle schitterende gebouwen van Berlage, Dudok, Rietveld en de Amsterdamse school die ik in andere plaatsen ken, kon het alleen een Haags gebouw zijn. Zelfs een van de waanzinnige gebouwen van Hundertwasser, waar ik tijdens fietsvakanties voor om fiets, kwam op dat moment niet in mijn gedachten.
Omdat Willem Witsenplein niet meer mocht, viel de keuze onmiddellijk op de Papaverhof. Een complex van 68 een-gezins-middenstandswoningen op ingenieuze wijze gegroepeerd rondom een verdiept plantsoen. De architect, J. Wits, was voor dit voorbeeld van Nieuwe Zakelijkheid geïnspireerd door zijn Amerikaanse vakbroeder F.L. Wright. Het complex wordt vergezeld door twee reeksen etagewoningen.
In mijn mooie stad Achter de Duinen zijn veel andere keuzes te maken: Villa De Zeemeeuw van Van de Velde aan de Wagenaarweg; de Rudolf Steinerkliniek van Buijs aan de Nieuwe Parklaan; het hele Schweelinckplein; de herenhuisen van Olthuis aan de Laan van Meerdervoort met als kroonjuweel het Jugendstilgebouw aan de Laan van Meerdervoort 164-168; de parkeergarage van Greve in de Torenstraat; het kantoor van De Volharding (Buijs en Lürsen) aan de Grote Markt en even verder op De Bijenkorf van Kramer. Allemaal de moeite waard voor niet-Hagenaars om een fiets te huren en een tocht te maken.
En waarom dan toch de Papaverhof. Omdat het een verscholen pareltje is. Op zijn ‘Cruijfs’: Je ziet het pas als je weet waar je moet kijken.