Sinds begin oktober vorig jaar ben ik, samen met broer Toon, na lang aarzelen toch begonnen aan het uitpluizen van onze stambomen. Dat is nog best een hoop werk, ook al is heel veel te vinden op Internet.
Het leidt ook tot leuke contacten. Zo kwam ik, via een zogenaamde match, in contact met de achterkleindochter van de tweede vrouw van mijn Opa Kommer de Jong.
Hij was eerder gescheiden van mijn oma en die scheiding had sporen nagelaten in de familierelaties. Mijn vader, oudste zoon, was zijn enige kind dat wel contact met hem hield. Maar dat was sporadisch en een beetje plichtmatig: op zijn verjaardag en op nieuwsjaardag. Ik kan me die eindeloze lange dag met het Weense Nieuwjaarsconcert en het skispringen op de TV (die wij thuis toen nog lang niet hadden) nog goed herinneren.
En wij kwamen hem soms op de tram tegen bij zijn werk als conducteur-bestuurder. Wij kregen dan de leeg verkochte tramkaartboekjes als speelgoed mee. En mochten soms ook op Lijn Elf (van Hollands Spoor naar Scheveningen) naast hem staan voor het leren gordijn dat de bestuurder scheidde van de passagiers en het licht uit de tram.
Na het overlijden van mijn vader is het contact snel verwaterd. Over en weer was er weinig interesse meer voor elkaar. Het was voor ons nieuws toen Toon in de Burgerlijke Stand tegenkwam dat hij voor veertig jaar trouwe dienst bij de HTM een koninklijke onderscheiding ontving.
Het stamboomonderzoek leverde een onverwachte verrassing op. Opa kwam uit een familie van losse landarbeiders uit Ouddorp op Goeree. Dus ik ging ervan uit dat het moeilijk zou zijn om de voorzaten terug te vinden. Niets bleek minder waar. Vooral via vrouwelijke lijnen gaat het terug naar regentengeslachten uit de vroege vijftiende eeuw. Ik vermoed dat er dan onder de eigen stand getrouwd is.
Mijn contact meldde dat zij opa’s zakboekje uit de tijd dat hij als dienstplichtig soldaat gemobiliseerd was (1916-1919) nog in bezit had. Zij wilde dat graag aan ons geven omdat wij directe familie zijn. Vandaag ontving ik het.
Leuk tijdsbeeld.
