We moesten nog even een nachtje weg. Terug naar Apeldoorn, maar nu naar de andere Van der Valk: De Cantharel. Van een andere staak van de familie Van der Valk. Zoals bekend heeft de familie, nadat het fiscale leven verbeterd was, in een reorganisatie het bedrijf gesplitst in negen familiestaken. Twee daarvan hebben zich daarvan weer afgesplitst onder de merknaam Van der Valk Exclusief. Zo kan het tegenwoordig dus gebeuren dat er nieuwe Van der Valken worden gebouwd in de buurt van al bestaande.
Nog even een zijstapje. Ik heb ooit in een cursus aan de medezeggenschap van de belastingen een ambtenaar ontmoet die verantwoordelijk was voor het ‘oude’ Van der Valk. Mijn beroepsgeheim verhindert mij daarover smeuïge verhalen te vertellen.
Maakt verder niet uit, de kwaliteit is gegarandeerd, de kamers ruim en goed voorzien, de ontbijten voortreffelijk en de diners hebben ook meer dan voldoende kwaliteit. De legendarische kers op de appelmoes wordt nog wel bij sommige in stand gehouden. Omdat het publiek er om vraagt.
Goed. We gingen vooral omdat het mooi en nog rustig is op de Veluwe en er nog wat verloren knooppunten lagen.
Met de trein naar Zwolle en eerst langs de IJssel naar Zalk. Klazien hebben we niet gezien.
Wel koffie met iets lekkers bij Restaurant De Oase.
Mijn appeltaart was heel goed. Echt handwerk. Zalk, Restaurant ‘De Oase’
Sophie had een plak Boffert. Brood dat au bain marie in een speciale vorm gegaard wordt, al of niet gevuld met krenten, noten en vruchtjes. Ook wel Bofferd, Poffert (voor Groningers) of gewoon trommelkoek. Ik kende het omdat het in de keuken van de Beerta Boerderij in het Openlucht nog altijd gemaakt wordt.
En dus over de Veluwe naar de rustplaats. Deze Van der Valk had een buffet en onder het motto dat we dan alleen zouden eten wat we zelf gekozen hebben, namen we dus meer dan anders.
De tweede dag vielen we onaangekondigd binnen bij fietsvrienden in Eerbeek. Aan de fietsvakanties met Eye4cycling hebben we, verspreid over het land, adressen over gehouden waar we altijd welkom zijn. Was weer leuk om bij te praten (en een beetje te roddelen over de gemeenschappelijke kennissen).
En weer over de Veluwe. Paden zijn niet altijd verhard en soms technisch een fietsuitdaging, maar de uitzichten, de bossen en de stilte vergoeden alles. En in zulke gebieden kom je altijd een pannenkoekenrestaurant tegen.
Vlak voor Utrecht had ik ernstige behoefte aan een stop en leek een kopje soep ons heerlijk. En – toevallig – kennen we dan een hotel in De Bilt.
Zoals vaker, drukte ik weer op het verkeerde knopje op de fietscomputer – dus ontbreken op het kaartje de laatste kilometers door Utrecht. Altijd weer leuk om een andere route door de stad te zoeken.
