Op een nazomer dinsdag was er nog plaats op het terrasje van Monsieur Paul. Met zoonlief de appeltaart weer eens geproefd. Lijkt best nog op de taart die ik er in 2016 genoot. Een ding was in ieder geval niet veranderd. De bodem bleef een beetje plakken aan het taartpapiertje. Verder een prima taart. Grote stukken appel die daardoor een lekkere ‘bite’ hadden. Nauwelijks een deksel waardoor de bovenste appelstukken een soort korstje kregen. Het uitserveren duurde even, want het stuk moest opgewarmd worden. Meestal een teken dat de taart koud bewaard wordt. Ik vind appeltaart het lekkerst op ‘kamertemperatuur’. De eerste warme hap smaakte me toch opperbest. De volgende was weer koud. Het gelijkmatig opwarmen blijft een probleem, met de magnetron wordt binnen warm en blijft buiten koud, en met oven is het andersom. Met iets meer zorg was het cijfer hoger uitgevallen. Dankzij het oordeel van mijn jongere fietsgezel geef ik toch een acht.