Eind februari bezochten wij, fietsend, in Nieuw-Vennep de kapperszaak van Perdaan.
De tweede eigenaar was een oom van Sophie. Nicht Berna verraste ons met zelfgemaakte appeltaart. Nieuw-Vennep (Huisgemaakt)
Neef Ben, de derde generatie, zag mijn ‘Kaaskop’-ijsmuts, ging naar achteren en kwam terug met een ijsmuts van de OndernemersVereniging Haarlemmermeer Zuid. Maar dan moest ik wel ‘selfies’ opsturen van bijzondere plaatsen.
Drie fietstochten later plaatste ik de eerste ‘selfies’: een bij de molens van Kinderdijk, een op de Rode Steen of Kaasmarkt in Hoorn (met het beeld van de omstreden Jan Pieterszoon Coen), en een met uitzicht op de Oude Gracht en de Domtoren in steigers. Blij dat Sophie mee was en foto’s kon maken, want ik ben daar niet geschikt voor. Te veel bezig met het maken van de foto om een ontspannen hoofd te houden.
Van 1984 tot 1999 werkte ik vanuit het ATIM-kantoor op de Oude Gracht 27 in Utrecht. In de tijd dat er even verderop nog een echte linkse boekwinkel (De Rooie Rat) was, er nog serieuze CD-zaken waren en Broese Kemink nog een echte boekwinkel was waarin je kon verdwalen. De jaren dat het Broodje Mario beroemd werd: Italiaanse bol, belegd met kaas en twee soorten salami, groenten en een groene peper. Minstens een keer per week was het mijn lunch. Op andere dagen vroeg ik in een gewone broodjeszaak op zijn Haags om een brùin braudsje râhwe tagtaah met è en ùi (bruin broodje rauwe tartaar met ei en ui). Dat werd meestal niet begrepen. Ben ik weer in Utrecht, zoals afgelopen zaterdag, dan moet ik weer naar Mario…..
Te mooi weer
Het was te mooi weer om niet te gaan fietsen. Met de trein naar Deventer. Begonnen met een (sanitaire) stop bij het IJsselhotel. Mooi excuus voor de eerste appeltaart op het terras. Deventer, IJsselcafé
Met uitzicht op de Lebuiniskerk de ijsmuts op een selfie. Weer geen ontspannen hoofd.
Daarna heel snel de muts afgezet, handschoenen uitgedaan en de buff van de nek getrokken. Bleef toch te warm gekleed.
Mooie tocht door IJsselvallei, over de Veluwe en door de Flevopolder naar Lelystad.
Vroege lentedag
Zaterdag 12 maart was weer zo vroege lentedag die genoten moest worden. Samen met de trein naar Tilburg.
Eerst een foto met de Haarlemermeerse ijsmuts. Nu heeft Tilburg, ook door zijn verdwenen industriële verleden, weinig karakteristieke gebouwen. Wel staat er nog een paleis gebouwd door Koning Willem II in de jaren veertig van de negentiende eeuw. Nog afgebouwd voordat hij in het revolutiejaar 1849 in een nacht ‘democraat’ werd. Later verkocht aan de Gemeente die er een raadhuis van maakte. Door verbouwingen en een markt niet van de mooiste kant op de foto.
Toen op zoek naar een eerste koffie en taartstop.
Dat werd het Textielmuseum. Daar heb ik menig voetstap achter gelaten. Als extern adviseur was ik in 2004 betrokken bij de fusie van drie gemeentelijke instellingen (Regionaal Archief, Nederlands Textielmuseum en het Stadsmuseum Tilburg). En daarna ook ondersteuning geboden bij de verzelfstandiging tot de Stichting Mommerskwartier. Genoemd naar voormalige fabriekscomplex van de wollenstoffenfabriek C. Mommers waar het Textielmuseum gevestigd is. Ook in de jaren daarna nog een aantal keren betrokken geweest. Een mooi museum, maar ik was en ben vooral onder de indruk van het TextielLab waar, vaak in samenwerking met kunstenaars, hele mooie dingen worden gemaakt.
In de rijk voorziene museumwinkel kochten we meteen wat cadeautjes voor de geboortegolf deze weken in onze onmiddellijk omgeving.
En dan de appeltaart. Gewoon goed. Tilburg, Textielmuseum
Dan voor de wind door de Drunense duinen, het rivierenlandschap met drie pontjes, tweede stop in Leerdam (voor welke gemeente ik overigens heel wat klussen heb gedaan) en door het mooi origineel gebleven Culemborg naar eindpunt Utrecht Centraal.
Weer een knooppuntendag
Donderdag 17 maart was weer een knooppuntendag. Sommige vrienden weten het, een van mijn projecten is om tussen alle knooppunten in Nederland gefietst te hebben. Dan zoek ik de randen van het al gefietste gebied op om de grens op te schuiven. Dat doe ik alleen, omdat het veel heen en weer fietsten vraagt en daar is Sophie geen fan van. Kijk op de kaart. De tocht begon in Lelystad – met een ijsmutsfoto.
In Flevoland worden echter al jaren barrières opgeworpen. Door het verbreden van snelwegen, het aanleggen van windparken, het leggen van kabels en door stormschades raken knooppuntverbindingen voor lange periodes geblokkeerd. En smokkelen wil ik niet.
Tot ik voor de derde keer bij hetzelfde fietspad kwam dat om veiligheidsredenen nog steeds afgesloten was. Ik zag niemand en ben langs het bord geglipt. Zes keer lag er een boom over het pad. Een keer tillen, een keer bukken en vier keer omlopen. Meer was het niet. Op een ander pad, dat er nu al anderhalf jaar uit ligt, heb ik gefietst tot zo ver het kon en daarna besloten dat ik het helemaal gefietst had.
Daarna de Noord-Veluwe op, prachtig, stil en verlaten. Tot in de buurt van het Uddelermeer de bewegwijzering ontbrak. In mijn geagiteerde zoeken naar de route raakte ik een verkeerde knop op de fietscomputer aan waardoor de route-opname uitviel. Dus twee routes.
Ondertussen had ik behoefte aan een sanitaire stop. Omdat ik het dan ‘minnetjes’ vind alleen maar koffie te bestellen, vroeg ik appeltaart. Dat werd een soort appelrondo. Lekker, maar geen taart. Uddel, Restaurant Theehuis Uddelermeer
In Apeldoorn weer op de trein naar huis.
Weekendtocht
Gezien de weersvoorspellingen fietsten we zaterdag onze weekendtocht. Trein naar Amersfoort om met de Noordoostenwind in de rug richting huis te rijden. Langs het Dierenpark en later Paleis Soestdijk, plekken om de ijsmuts weer op te zetten. Toch eerst wat naar het noorden gereden ook het gebied bij Soest en Baarn weer eens te verkennen.
In Baarn een break met appeltaart in Restaurant Uniek, waar mensen werken die tijdens hun werk een steuntje in de rug nodig hebben. Baarn, Restaurant Uniek
Na bossen, heiden en zandvlakten merengebieden in het Groene Hart. Landschappelijk heel afwisselend dus. Nog een stop in Kanis. Daarbij moet ik altijd weer denken uit een sociografisch onderzoek uit begin jaren vijftig vorige eeuw. De twee dorpskernen van Kanis en Kamerik liggen aan dezelfde vaart een kilometer van elkaar. De een protestant, de ander katholiek. In die twee bestond er tussen die twee dorpen maar een contact van twee gezinnen uit die gemeenten. Standaardvoorbeeld van de toenmalige verzuiling.
Helemaal naar huis werd ons te ver dus was Gouda het eindstation.
En in Den Haag nog even snel bij Jeroen van Loon van Menu Thuis weer een heerlijke avondmaaltijd meegenomen.
.
Navigatiefout
Vorige week, zoals gemeld, een ernstige navigatiefout gemaakt. Dat moest natuurlijk zo snel mogelijk hersteld worden.
Dus gisteren opnieuw naar Lelystad gereisd. Zonder ook nu weer aan de ochtendkrant toe te komen. Vorige week een lang gesprek gevoerd met een hele leuke HC (Hoofdconducteur voor de automobilisten).
Deze keer eerst een woedende Engelsman die op Schiphol drie kwartier moest wachten voor zijn paspoortcontrole. Want hij was geen EU-onderdaan meer en moest naar een ander poortje. Het enige waar de computer niet goed werkte.
En daarna een jonge topsporterroeier, met racefiets onderweg naar vriendin en ouders in Groningen. Vroeg mij honderd uit over al mijn fietstochten, hoewel aan zijn gezicht te zien was dat de topografische kennis bij hem weinig ontwikkeld was.
Had me wat meer zomers gekleed. Dat viel bitter tegen in de polder zonder bescherming tegen de Noord-Oostenwind. Dus was het weer ijsmutsenweer. Dit keer met de Vischpoort in Elburg als achtergrond.
Daarna door richting Apeldoorn. Maar eerst in Elspeet nog een ijsje.
Over de Elspeter heide en door de Koninklijke Houtvesterij Het Loo.
Tevreden op het Apeldoorner station bij AH-to GO lekkere tonijn-pasta-salade, bakje fruit en flesje vers geperst spinazie-avocado- appel-drankje gehaald. Over gezond gesproken.
Naar de Wadjes
Het was zondag en de wind woei lekker van zee. Dus leek het een goed idee om in Waddinxveen een pasgeboren hummeltje en het nieuwe huis van broer en aanhang te gaan bewonderen.
Was toch kouder dan gedacht en dat maakte een stop noodzakelijk, al in Zoetermeer. In Centrum West zat er al een mevrouw achter het raam bij de Chocolate Company, die maar bleef zeuren over onze fietsen, want die mogen niet in het Stadshart staan. Dus verder naar de Dorpsstraat. Werd Pizzarestaurant Bella Torinno. Ja, en toen bleek dat ze niet alleen cannoli – ook lekker – serveerden, kon koffie zonder appeltaart eigenlijk niet meer.
En dat bleek best een goede. Zoetermeer, Pizzarestaurant Bella Torinno
Het idee was om na de visites bij de Wadjes nog een eindje door te fietsen en dan met de trein terug. Eigenlijk toevallig zag ik op mijn mobiel dat er helemaal geen treinen reden op die dag. Dus moesten we wel keren. Maar niet zonder IJsmutsfoto
Over Schokland
Weer met de trein naar Lelystad. Op de plaatsen die gereserveerd zijn voor fietsen, stonden weer twee vouwfietsen. Maar dat zijn voor de NS geen fietsen, maar is gewoon bagage. De HC (Hoofdconducteur) greep uit zichzelf in. Sommeerde de ene eigenaar onmiddellijk zijn ‘koffer’ weg te halen en ging op zoek naar de eigenaar van de ander. Die meldde zich niet, waarop de HC die ‘koffer’ oppakte en demonstratief via het perron hem helemaal naar het andere eind van de trein bracht. En daarna in zijn welkomstwoordje nog even uitlegde waarom de trein te laat vertrokken was.
Van Lelystad, langs nieuwe knooppunten, passeerde ik het voormalige eiland Schokland. Juist op dat moment begon het te druppelen. Eerst nog een ijsmuts-portret had gemaakt voor gulle gever. Daar was het trouwens ook wel weer weer voor.
En dus naar binnen bij het restaurant. En die hadden, van een regionale bakker….
Ook weer gewoon goed. Middelbuurt, Restaurant Schokland
Een bezoek aan dit voormalige eiland is trouwens de moeite waard wanneer je in de buurt bent.
Doorgereden naar Zwolle en daar was ik eigenlijk te vroeg om op de trein te mogen. Moest nog een uurtje blauwbekken. De stationshal is dicht en koffie drinken bij Starbucks, dat gaat me te ver.
Dus bij AH-to-go pittige kip-pasta-salade, bakje gemengd fruit en een flesje Spinaziedrank (beetje groente-aanvulling) genuttigd. Koud, maar lekker gefietst.
Goede Vrijdag
Vrijdag was het Goede Vrijdag. Had ik dat maar gedacht voordat ik met mijn fiets op de trein stapte voor een tocht. Moet natuurlijk niet te veel klagen over het openbaar vervoer, want dat bevestigt vooroordelen en schrikt maar af. Dus heb ik het niet over die dames die met zwaar bepakte fietsen op weg waren naar het hoge Noorden, de man die denkt dat zijn vouwfiets fietsplek mag innemen, de moeder die persé met de grote kinderwagen die ingang moest nemen in plaats van de volgende – waar wel ruimte was – en de jongeman die een onmogelijk grote koffer niet wilde verplaatsen.
Gevolg was dat ik er in Meppel al uitstapte in plaats van Heerenveen vanwaar ik een mooie route had uitgestippeld.
Daardoor kwam ik wel weer een keer door de Wieden en werd verrast door Vollenhove, zo’n mooi oud havenstadje aan de Zuidzee met veel Middeleeuwse gebouwen.
En een bakker die lekkere koffie schonk en een behoorlijke appeltaart serveerde. Niet buitengewoon, maar ook weinig mis mee. Vollehove, Brood en Banketbakkerij Hendrik Schaap
In Flevoland wordt fietsverkeer gehinderd door de werkzaamheden aan een groot windpark. Dit keer had ik wel geluk dat het vrijdag en laat op de middag was, want daardoor kon ik over een smal fietspad langs een lange vaart. Om weer eens te stuiten op een bijzonder oversteekbord. Was ook goed te zien aan alle korte boomstammetjes met een scherpe punt die als potloden uit de grond rezen.
