Wij besloten om in 1995 het vijftienjarig bestaan van ATIM niet helemaal ongemerkt voorbij te laten gaan. De precieze startdatum wisten we eigenlijk niet, die lag waarschijnlijk, in een informele setting, eerder. Wij wilden het anders doen dan andere medezeggenschapsbureaus, die dan meestal een bundel maken waarvoor elke opleider een eigen instructief hoofdstukje schrijft. Het werd dus een Queeste, een zoektocht naar een antwoord op een wezenlijke levensvraag, maar ook het zoeken van een antwoord dat niet bestaat.
Dat het boekje ook verscheen was helemaal te danken aan de volharding van de hoofdredacteur, Walter.
Het was ook de bedoeling om een wat dubbel karakter aan het boek te geven, eigenlijk moest de lezer niet steeds begrepen wat nu wel en niet serieus was. Zo ‘vond’ Walter, net zoals ik politicoloog, een onbekende dialoog van Plato.
Ik had het druk en probeerde onder mijn taak uit te komen. Maar dat lukte niet. Dus onder druk stoomde ik een tekst klaar. Deels serieus, deels een persiflage op de gebruikelijke managementliteratuur.
Walter had een soort raamvertelling gemaakt rond de bijdragen waarin de personen geen opzettelijke maar wel onvermijdelijke overeenkomsten hadden met bestaande personen. Daarmee maakte hij dat mijn tekst als Bas van Gemert ook een persiflage van mijn rol in het team werd.
